Vandaag is rood!

Het is nog aardedonker en best koud als we opstaan om 05.30 uur lees verderop het waarom. Ontbijt genuttigd, de vooraf bestelde lunchbox meegekregen bij de receptie en we gaan op weg.
De slagboom naar Sossusvlei opent 06.30 uur en we staan om 06.20 uur aardig vooraan in de rij. We rijden via de asfaltweg gelijk naar Dune 45. De duinen hebben nummers en deze ligt 45 kilometer van de ingang en is een van de weinige duinen die mag worden beklommen, de rest behoort zeer terecht aan de natuur. Een langgerekt lint mensen begint aan de klim. Boven mag je uitpuffen. Frans beklimt de rode zandduin waar vandaan hij foto’s neemt. En ik maak weer foto’s van hem … Het is zo’n beetje een duinopgang x 20. De zon is al op maar de kleuren in alle schakeringen zijn onvergetelijk, zo mooi kan een zandbak zijn. Onderaan de duin allemaal hoopjes rood zand van een ieder die zijn schoenen omkeert na de klim. Dan rijden naar de 2WD parking op 60 km., vandaar kun je alleen verder met een 4WD of je neemt de shuttle. Zo ook wij. Een weg van 4 km. puur zand. Die shuttle stopt aan de voet van de hoogste duin nl. Big Daddy (tuurlijk) van 325 meter hoog, de echte diehards bedwingen ook deze duin. Daarnaast de iets minder hoge Big Mamma. We doen Cessna Pan en daarna Dead Vlei (Dode vallei) waar de witte gebarsten klei van de duinpan, de rode duinen, de blauwe lucht en de zwart geblakerde dode Kameeldoorn acaciabomen een surrealistisch beeld geven. Dan eten we het lunchpakket bij Hidden Vlei en beginnen rustig aan de terugreis over de Sossusvlei weg met fotostops. Op naar Sesriem Canyon, dat ligt aan het begin van de weg door Sossusvlei. De canyon is 4 km. lang, 30 m. diep, vrij smal enstaat bijna altijd droog en is wel aardig maar niet spectaculair, maar na al het moois van de afgelopen dagen zijn we erg verwend.
Na deze tocht hebben we veel indrukken te verwerken. Dus, tijd om te ontspannen en bij het tenthuisje relaxen, bijkomen en genieten met uitzicht. Foto’s terugkijken, lezen etc.
Een mooie -rode- dag!
Dit is het echte Namibië van de reisboeken en de plaatjes. 

Afstand: ca. 120 km.
Temperatuur: 25-35 graden
 
 
Zondag 31 juli 2016​
Vandaag niet zo vroeg op als gisteren. We rijden na het uitchecken van Sossusvlei naar Solitaire dat bekend werd door het gelijknamige boek van Ton van der Lee. Deze Nederlandse filmmaker had genoeg van zijn hectische, stressvolle leven in Nederland en vertrok naar Afrika. Hij belandde na wat omzwervingen in het gehucht Solitaire met alles wat hij zocht nl. rust en ruimte: een puur leven. Er was een benzinestation (zonder benzine) een winkeltje met wat benodigdheden en tevens bleek het de ontmoetingsplek voor de bewoners uit de regio. Hij vond het er heerlijk. Begon om iets te doen te hebben een kleine camping en een café met simpele maaltijden en bakte zelf appeltaart. De ervaring leerde dat er slechts een paar auto’s per dag langskwamen …. dus te druk zou het nooit worden. Toen er iemand van Lonely Planet langskwam, lyrisch was over deze plek en dat in het bekende toeristische boek publiceerde was het gedaan met de rust. Het werd er zo populair dat iedere toerist die in de buurt kwam, Solitaire aandeed of ervoor omreed. Ook groepen onderweg van Windhoek naar Sossusvlei deden vanaf dat moment een koffie- of lunchstop in Solitaire. Het doel waarvoor Ton was gekomen verdween…. Hij vertrok weer na 3 jaar, het werd hem te druk en zakendoen met Namibische ‘vrienden’ bleek niet ideaal. Café van der Lee bestaat nog steeds. Tot op de dag van vandaag kun je er tanken en de overheerlijke appeltaart eten. Dat hoef je geen 2x te zeggen, die taart nemen we mee voor onderweg, want we hebben de buik nog vol van het ontbijt. De bakkerij heeft ook lekker verse broodjes, dus goed voorzien op pad.
Overigens veel autowrakken onderweg. In het verleden kon je met een kapotte auto niets, geen hulptroepen in de buurt dus de auto bleef staan. Nu zijn het de monumenten van de woestijn, soms zijn ze meegenomen door horeca gelegenheden en fungeren ze als souvenir kraampje, plantenbakken of gewoon als aardig item om buiten neer te zetten.
Een oryx steekt plotseling vlak voor ons de weg over: geen aanrijding.
Passeren weer de Steenbokskeerkring, nu in noordelijke richting en daarna de Kuisebpass, weer heel anders qua natuur.
Een stofwolk staat hier voor een tegenligger trouwens.
Dan de weg naar de kust, dat is een soort maanlandschap tot aan de bewoonde wereld van Walvis Bay. Nog 30 km. rijden langs de zee en komt Swakopmund in beeld, bijnaam Beieren aan Zee. Een keurige kustplaats aan de Atlantische Oceaan en heel erg Duits. In Swakopmund even geen stof en het bewijs dat er na alle ruimte en rust in de natuur nog plaatsen met mensen bestaan. Ook leuk ter afwisseling. Gegoede senioren die de hitte ontvluchten hebben hier een (tweede) optrekje, ’s zomers (onze winter) is het in de rest van Namibië echt heet. Ook in de gastronomie etc. is dat te merken. Zum Wohl dan maar! Met 42.000 inwoners, palmbomen, strand en een gezellig centrum (hoewel veel winkels dicht vandaag) en boulevard een bezoek waard. De lokale vuurtoren is rood-wit.
De weblog is weer bijgewerkt. Fijne avond.
 
Afstand: 350 km.
Temperatuur: 25 graden maar voelt koeler door zeewind