Vancouver here we come

5 augustus 2012

Weer: rond 30 graden
Gereden: 0 km
Berenteller: 4

De dag begon teleurstellend: er lag een brief op de deurmat dat het zwembad vandaag zou zijn gesloten vanwege een technisch mankement. Met duizend excuses van de directie. Da’s erg jammer omdat wij dachten na alle inspanningen van gisteren gaan we wat zwemmen en een boek lezen bij 30 graden :-). Ze hebben wel geregeld dat je in een nabijgelegen accommodatie kunt baden.
Enfin, plannen gewijzigd en in de loop van de ochtend naar Lost Lake gelopen, een vrij vlakke wandeling rond het meer. Het is een gecombineerd pad voor fietsen/mountainbikers en wandelaars, da’s een nadeel want daardoor best druk. De omgeving is –na gisteren- niet zo spectaculair of ... zijn wij wat verzadigd misschien? Rond lunchtijd weer in Whistler en heerlijk bij Brewhouse gezeten met uitzicht op de Olympische ringen en veel mensen te zien, altijd leuk.

Daarna naar ons appartement en daar lag weer een brief met goed nieuws: het zwembad was weer open. Dus op naar de pool, heerlijk verkoelend met deze warmte. En zo werd zondag toch nog een beetje rustdag.

We gaan morgen naar de grote stad dus de berencompetitie lijkt ten einde, we maken de balans op. De eindstand is 4: Dat is 3 -1 in het voordeel van de zwart/bruine t.o.v. slechts 1 grizzly. Niet zo'n hoge score, maar we zijn ook niet 's ochtendsvroeg of 's avonds tegen zonsondergang op pad geweest voor de beren. Het waren toevalstreffers. En Canada is bearcountry, het hoort er gewoon bij!

6 augustus 2012

Weer: 22 graden
Gereden: 128 km.

Deze dag op weg naar Vancouver, de laatste bestemming van onze reis….. De weg erheen heet Sea to Sky Highway nr. # 99 en volgen wij al vanaf Lillooet tot aan Vancouver. Een prachtige route door mooie natuur en met veel uitkijkpunten. Deze ‘Route 99’ volgen we tot iets ten zuiden van Squamish, waar we Stawamus Chief Park aandoen omdat daar een 652 meter hoge granietrots is, die door rotsklimmers wordt afgedaald maar ook beklommen. Dat moet een steenhouwer toch even met eigen ogen aanschouwen. Hoewel niet zo super goed te zien vanaf het wandelpad. Daarna een koffiestop bij Lions Bay met mooi uitzicht over het water en de eilanden. Dan rijden we door naar Vancouver en omdat we daar de auto niet veel willen gebruiken, doen we eerst Lynn Canyon een hangbrug over een rivier en kloof. Vergelijkbaar met de bekendere Capilano Suspension bridge, maar dan minder groot, druk en toeristisch. Dan via de Lions Gate bridge, dat is de kleine variant van de Golden Gate in San Francisco en hier is de brug groen. In 1938 gebouwd, 2 pylonen zijn 110 m hoog, rijbanen 70 m boven de zeespiegel. Deze hangbrug overspant de Burrard Inlet en verbindt zo het noorden van Vancouver met het centrum.
Het is wel wennen, na 2 weken rondgereden en genoten te hebben van de natuur is daar ineens de wereld van flatgebouwen, sirenes en uitlaatgassen. Een van de grootste havenplaatsen ter wereld. Gelegen aan Burrard Inlet, een diepe inham die rechtstreeks in verbinding staat met de Stille Oceaan.
Bijnamen van Vancouver: Hollywood van het Noorden, multiculti-city, Raincouver. Maar vandaag is het droog en bewolkt, 22 graden zegt de dashboard info.
Door naar ons hotel en na inchecken lopend op verkenning in de buurt. Eerst doen we Canada Place, dat was het paviljoen van de Expo 1986 en is met vijf zeilen bekend, het stelt een clipper voor. Het biedt uitzicht op de haven van de stad, de rijen wolkenkrabbers, zicht op Stanley Park en de bergen van North Vancouver. De watervliegtuigen stijgen op en landen hier, een cruiseschip (Coral Princess) ligt voor anker. Ze zijn juist met de sloepenrol (veiligheidsoefening) bezig. Het complex Canada Place heeft winkels, theater, congrescentrum, restaurants en hotel Pan Pacific. Het geheel lijkt op een schip, en je kunt eromheen lopen en er staan overal informatieborden.
Hier houden we het even bij voor vandaag. De info komt gedeeltelijk uit het archief, dus even snel gekopieerd. Binnenkort meer over onze belevenissen in Vancouver en de bijbehorende foto’s.