The family in the jungle!

20 juli 2011 The family in the jungle

We laden de bagage en checken uit, de dame die Joke helpt heeft familie in Nijmegen. Ze vertelt dat ze regelmatig in Utrecht winkelt als ze in Nijmegen logeert en dan het liefst kroketten of bitterballen eet! Ook zij snapt niet waarom die buiten Nederland niet te krijgen zijn ... en vindt dat erg jammer blijkbaar. Na een Nederlandse groet verlaten we Lake Crescent, het was erg mooi. Maar toch ook weer benieuwd naar de volgende bestemming gaan we via weg 101 die om het Olympic park heen loopt in westelijk richting naar Forks. We zien veel houttransporten onderweg. Er zullen hoop ik toch wel genoeg bomen blijven staan? Er is een houtmuseum in Forks maar dat slaan we over. Wel bezoeken we kort een grote zaak genaamd Outfitters waar ze naast een supermarkt een soort Zeeman hebben en een espressobar. Aangezien de normale American koffie voor ons onder de categorie slootwater valt nemen we alleen nog espresso koffie of espresso macchiato, die wordt vers gezet en is lekker sterk. Tevens koopt Frans hier pijptabak voor zijn pijprokende medewerker. Hij waardeert het erg om tabak uit alle windstreken te roken. Dus kleine moeite, groot plezier. Na deze cafeïnestoot gaan we door naar Hoh Rain Forest. Bij het visitors center begint de wandeling die we willen doen The Spruce Nature Trail die door het regenwoud gaat en langs de Hoh River. Met een regenval van 4 meter per jaar (niet te geloven toch als je bedenkt dat er in NL max. 90 cm. valt en dat vinden we al meer dan genoeg!) DE regenplek van de staat Washington. Hier treffen we bomen van 80-90 meter hoog en ca. 10 meter omtrek. De Rain Forest Douglasspar is zelfs 91 m. hoog en 11 m. doorsnede. Het is interessant om te weten dat men de omgevallen of omgewaaide bomen laat liggen met het doel dat deze dienen als ‘nurse log’ ofwel voedsters van jonge bomen en planten. Dus waar zij vallen ontstaat nieuw leven. Dit regenwoud tref je maar op een beperkt aantal plekken op aarde aan en benadert een jungle, alleen dan buiten de tropen. Met sluiers van mossen, lianen en veel varens en epifyten (planten die niet in aanraking komen met de aarde) die groeien en bloeien op de bemoste stammen doet het erg mysterieus aan. Geen wonder dat de films Twilight (zelf niet gezien) hier zijn opgenomen, zeker in het duister is het een bizarre omgeving kunnen we ons voorstellen. We hebben trouwens vandaag al wild gespot ook! De broer van Rudolph the Rendeer (hij had geen rode neus) en ook nog een mooie Woody Woodpecker met rode kuif.
We gebruiken na de wandeling onze vers gekochte broodjes en beleggen die met wat we voorradig hebben nl. pindakaas en smeerkaas en eten dat met wat fruit op een picknickset bij de parkeerplaats. Dan is het tijd om door te gaan naar onze eindbestemming van vandaag en dat is Kalaloch aan de kust. Het miezerregentje is inmiddels opgehouden en de zon komt ervoor in de plaats. Onderweg doen we het mooie Ruby Beach aan met een strand van grote stenen waaronder Pebbles, platte zwarte stenen. Er liggen hier veel boomstammen op het strand. Gevaarlijk bij vloed, want dan kunnen ze gaan drijven. Hier tref je sea stacks, rotsen midden in zee, aan. Gaan terug naar de auto en na een klein kwartier rijden zijn we bij onze accommodatie. Eerst maar een drankje op het zonnige terras. Betalen kan niet, het electronische systeem ligt plat. Laat maar zitten zegt de bediende. Dat kan hier nog, zonder betalen. We reserveren gelijk het resto voor vanavond, het is niet zo groot en ja iedereen heeft rond 7 uur trek. We hebben trouwens een kamer in de Seacrest building met zeezicht over de huisjes heen en lekker zonzijde. Ook hier op het complex diverse gebouwen, een restaurant, winkel, benzinepomp. Tegenover het complex een rangerstation. De ligging is schitterend boven het strand van de woeste Pacific Oceaan. Er ligt ook hier allerlei drijfhout op het strand, dus om bij de zee te komen moet je eerst tussen de boomstronken door: best ingewikkeld. Het lijkt of je in het midden van een groot mikadospel loopt. Heel veel meeuwen hier op het strand en ze zijn niet schuw. Opvallend hier aan de kust de borden met een Tsunami waarschuwing en een pijl welke kant uit te gaan in geval van een zeebeving.
Na een fijne strandwandeling is het goed toeven op ons balkon in de zon. We ervaren het restaurant van de lodge: goed eten en redelijke prijzen, dat was een mooie meevaller. Ze hebben hier wederom geen tv’s en airco en ook geen internet! De dichtstbijzijnde mogelijkheid is 35 mijl noordelijk of 35 mijl zuidoostelijk. Ja,ja anno 2011. Morgen gaan we echter toch naar Lake Quinault lodge en daar in de lobby zouden we een signaal moeten kunnen oppikken. De kleine laptop gaat even mee dus. Foto’s volgen wellicht later, want we willen overdag niet teveel tijd verdoen aan het uploaden daarvan. Dan weten jullie gelijk dat wij vrijdagavond wellicht pas weer bereik hebben (bij jullie zaterdagochtend).