Op grote hoogte

Op ons 'to do' lijstje van het westelijk gedeelte van de Dolomieten stond ook Livigno. Dat is een belastingvrij oord en leuke plaats, zowel voor sportieve zomeractiviteiten als een hele mooie wintersportplaats. Het heeft een gezellig centrum, veel terrassen en natuurlijk winkels in overvloed. Veelal sigaretten, parfums, dranken maar ook bijzondere winkels en aantrekkelijk geprijsde kleding. Frans slaagt voor een korte broek, altijd een hele zoektocht (want er moeten zakken genoeg in zitten ....) maar hier in 1x raak én goedkoop.
En als echte Hollanders scoren we ook benzine Euro loodvrij voor € 1,04 per liter (normaal Italië rond 1,70). Gooi maar vol die tank. Kassa!
Er ligt ook een langgerekt meer bij Livigno tot aan de Zwitserse grens en daar zoeken we een picknick plek aan het water voor de lunch. We rijden Livigno uit en komen bij een soort douanepost, waar ons wordt gevraagd of wij sigaretten en alcohol hebben gekocht. Het eerlijke antwoord is neen, we mogen door.

We besluiten op onze laatste dag in Bormio, toch naar het hooggelegen Bormio 3000 te gaan met de grote gondel. Het is helder en zonnig, tegen de 30 graden weer en dan is het boven wat koeler ook.
Onderaan bij het liftgebouw op een afgezet gedeelte van de parkeerplaats, is een juf bezig kleine kinderen mountainbike-les te geven. Geweldig om te zien, die ukken in outfit en met helm.
In de gondellift gaan ongeveer 20 mensen mee en de nodige mountainbikes. Op 3012 meter hoogte is het behoorlijk koel ... Wat een wereld daarboven, het lijkt wel een maanlandschap. Een kaleidoscoop van vergezichten naar alle richtingen. De mountainbikers storten zich naar beneden via hun parcours en zijn in 20 minuten weer in Bormio 2000. Een klein aantal wandelaars waagt zich aan de afdaling van 1000 meter, die voelen vast hun knieën morgen. Wij kijken rond en verwonderen ons over de uitgestrektheid van de bergwereld. Dat missen we toch in Nederland: bergen (met een kleine beginletter). Het zou wat dichterbij mogen zijn, dan kon je er eens wat vaker vertoeven.
Nadat we met de gondel terug weer met beide benen op Bormiose grond staan, bezoeken we de lokale begraafplaats, vast onderdeel en altijd weer interessant vanwege de andere manier waarop men hier grafmonumenten maakt en veel minder sober dan bij ons, voorzien van sierlijke letters, kruizen, foto's en andere herinneringen.

Eind van de middag herpakken we, morgen gaan we richting Selva ten oosten van Bolzano.
's Avonds gaat het los: onweer en hoosbuien. We hebben het goed getroffen deze week, alle dagen droog.

Zaterdag 8 augustus is de dag dat wij weer gaan verkassen. De hele week hebben we de "Stelvio" gemeden, want vandaag zouden we via die pas de kortste route hebben naar onze nieuwe bestemming en omdat we tijd genoeg hebben deze ''must do" uitgebreid te ervaren en vastleggen voor het nageslacht. Met 48 haarspeldbochten en goed weer zeker een plek om niet te missen. Maar ik schreef al zouden ...... bij de afslag aangekomen naar de Passo dello Stelvio allemaal hekken, ook carabinieri aanwezig en een hoop druk pratende en gebarende Italianen. De pas is afgesloten voor alle verkeer, reden is een steenlawine. Gisteravond heeft het noodweer de omgeving getroffen. Dus ..... geen Stelvio voor ons, jammer erg jammer. We herbepalen de route, gaan een klein stukje via Zwitserland (zonder vignet ...). Wat extra tijd en kilometers, maar er zit niet anders op. Wel de mogelijkheid Lasa (Laas) aan te doen onderweg. Een plaatsje waar natuursteen vandaan komt: sneeuwwit. De groeve is niet te bezoeken maar je ziet wel een bergtreintje dat de stenen naar beneden brengt, waar de enorme hoeveelheden natuursteen in blokken, platen en afvalbergen kleine steentjes liggen. De lokale steenhouwer bezocht en zijn showroom bekeken alsmede de grafstenen die buiten staan. Ware kunstwerken. Leuke stop!
Rond 3 uur arriveren we in Selva (Wolkenstein), alle verkeersborden geven de dubbele namen, zowel in het Duits als in het Italiaans. Doordat deze regio lang bij Oostenrijk is men volledig tweetalig.
Ik houd de Italiaanse namen aan, want ik ben van mening dat we in Italië vakantie houden.
Maar juist de combinatie van Oostenrijkse en Italiaanse leefwijzen, tradities en culinair: zeker niet verkeerd.

In dit oord Selva zijn we wel eens op wintersport geweest en we vonden toen de omgeving al indrukwekkend met rotsachtige bergen tussen groene alpenweiden. Met het mooie weer vandaag zijn de terrassen in het dorp goed bezet en wacht ons letterlijk een warm welkom. Weer een aangenaam stekje met een zonnig balkon, winkels en een supermarkt direct in de buurt.

Rond 4 uur komen Stefan & Giulia aan en nadat zij ook geïnstalleerd zijn tijd voor de borrel (want er hoeft niet meer gereden te worden) en bijkletsen, maar daar hebben we de komende dagen ook nog voor. Gezellig!

Zondag na een heerlijk ontbijt is de zon alweer paraat, dus sportieve kleding aan en naar de Ciampinoi. Daar op 2254 meter een prachtig gezicht op Selva en omgeving en de rotsen van de typische lichtste steenkleur van de Alpen.
Dolomieten vertaal je dan ook als ‘bleke bergen’. We doen een mooie wandeling met elkaar en zijn zo'n 3 uur onderweg in de afwisselende natuur. Op ons gemak, tijd om foto's te maken, onderweg wilde aardbeien en frambozen te plukken en eten, stenen te verzamelen etc.
Aan het eind van de wandeling begint het zachtjes te regenen, maar als we eenmaal zitten voor de lunch gaat het harder regenen. Precies op tijd afgemaakt.
's Middags is het weer droog en zonnig en wandelen de jongelui een rondje dorp en zwemmen wij wat baantjes.

Spreuk van de dag (overgenomen van het hotel):

"Es ist nicht zu wenig Zeit, die wir haben,
sondern es ist zu viel Zeit, die wir nicht nutzen"