De berg zonder top

24 juli 2011 De berg zonder top

Aan de receptie betaald van wat er nog open stond aan drankjes en maaltijden, Frans rijdt de auto voor en we laden de bagage in en dan begeven we ons richting Mount St. Helens, noodzakelijk via de westelijke route vanwege afgesloten wegen. Pas in Morton hebben we weer gsm bereik. Hier doen we weer wat boodschapjes bij Thriftway en ze hebben zowaar bruine broodjes. Dat soppige witbrood zijn we aardig zat. Aan het begin van Mnt. St. Helens park de picknick gebruikt. Vanaf daar overal om ons heen zijn hoge bergen vol grote groene bomen. Eerst zien we St. Helens niet eens, pas na een paar bergen gepasseerd te zijn doemt “ze” op. Het is duidelijk: een berg zonder top. Overal bordjes dat we ons in de ‘blast area’ begeven, op eigen risico. We vertrouwen er toch maar op. We zien veel grijze, afgebroken bomen en kale gebieden rondom de berg. Het verhaal van deze vulkaan: begin 1980 begint er wat activiteit in de berg, op 27 maart van dat jaar begint de boel te borrelen. Er worden metingen en onderzoeken gedaan en er wordt uitgerekend hoe de vulkaan zal uitbarsten. Het gebied wordt geëvacueerd. Sommigen mensen blijven toch, ondanks het dreigende gevaar. Er blijven journalisten, onderzoekers en boswachters aanwezig in het gebied. Op zondag 18 mei 1980 beginnen de aardverschuivingen. Bij de eerste grote aardverschuiving barst de top van de vulkaan af. Met de uitbarsting word as en ander vulkanisch materiaal de lucht ingezonden. De ontploffing brengt vuren en grote modderstromen op gang. Alles rondom de vulkaan wordt bedekt onder een metersdikke laag as. De harde wind van de ontploffing blaast alle bomen om als luciferhoutjes of spatten gewoonweg uit elkaar en planten verdorren onmiddellijk door de hitte, de lucht die blaast is gigaheet. De vulkaanstorm raast met een snelheid van 300 mijl per uur, de temperatuur is 350 graden Celsius. Rondom de vulkaan overleeft bijna niets. Een gebied van 180 vierkante kilometer wordt weggevaagd en verwoest. Dieren verbranden of overlijden aan het inademen van as, in totaal zo'n 7.000 grote dieren (rendieren, beren etc.). Dagen later gaan veel auto's kapot doordat het as doorgedrongen is in de motoren. De mensen rond de vulkaan overlijden bijna allemaal door het inademen van as. Er sterven totaal 57 mensen. Sinds die uitbarsting heet de berg voor de bewoners van de regio de ‘Vuurberg’. Na de uitbarsting is er in een groot gebied rond de vulkaan helemaal niets meer. Het dal is opgevuld met as en modder. Later worden nieuwe bomen geplant, men graaft eerst de harde lagen as weg en daaronder zit de vruchtbare laag. De bomen groeien wel, maar het blijft toch een woest en grijs gebied. Dieren zijn inmiddels teruggekeerd. Het is nog steeds heel goed te zien wat de natuur hier teweeg heeft gebracht. Er wordt minutieus in de gaten gehouden door seismologen hoe het met de berg is gesteld, dus het gebied is goed beschermd en indien nodig zullen er weer maatregelen worden aangekondigd. Want vroeg of laat barst de vulkaan weer uit. De film Dante’s Peak geeft het waar gebeurde verhaal van Mount St. Helens aardig weer. We rijden naar het observatorium van Johnston Ridge (omringd door bloemenweiden!) en daar is een uitgebreide expositie en een film te zien over de ramp. Het is in de filmzaal muisstil, bij de beelden wordt je dat vanzelf. Heel goed weergegeven en pakkende beelden. Wat een enorme impact heeft deze gebeurtenis op de streek gehad en nog. Indrukwekkend hier geweest te zijn! Dan rijden we het park uit en voor de 3e (!) keer vandaag steekt er een hert over vlak voor onze auto. Maar goed dat we geen 60 mijl per uur rijden, want dan is of de auto beschadigd of het hert aangereden. Na een take away espresso 2 shots rijden we het laatste stukje naar Cougar waar we één nacht slapen. Het is een soort camping, waar naast een enkele tent en campers (RV's) wat cabins staan waarvan wij nr. 9 hebben. Het is keurig en ruim. De bedden zijn erg hoog. een soort klauterpartij voordat je erin ligt. Verder keurig en als je weet wat het kost: prima. We drinken een glaasje op het terras en in de zon en aangezien ze hier wireless internet hebben kunnen de verslagen weer op de weblog. Bij deze!
Het is een bepaald sfeertje dit complexje, lekker informeel 'ons kent ons' en waarschijnlijk een adres waar mensen hun RV het hele jaar hebben staan en men vooral geniet van het buitenleven en het meer hier aan de overkant. Aardig zijn ze wel in het resto. Aan de receptie een wat stugge madammeke, maar die nemen we op de koop toe.